De laatste jaren heeft Utre Saras een onverwachte groei doorgemaakt in het laatste deel van het hoofdstuk van haar geschiedenis. We merken het aan de nieuw ontwikkelde beschermde bossen in de Noordzee (een van 's werelds laatste echte wildernissen), en er is ook een gevoel van algemene zinloosheid in de moderne Utrerift-cultuur. Er zijn ook 'donkere tijden' voor iedereen, zodat iedereen niet alleen op de wereld wil zijn. Ja, dat merken we, net zoals we het verschil merken in het steeds toenemende verkeer in onze straten en de toenemende werkloosheid. Er is geestelijke dichtheid, maar die is moeilijk te vinden, zoals Greg Greer in zijn kunst laat zien; iedereen staat onder de schaduw van dezelfde illusie. Zoals er in de zee is, zo is er overal, een land waar het leven bloeit en waar de mensen zich verlaten voelen door het comfort van dicht bij de zee te zijn.

Onze gemeenschappelijke psychologie is er een van angst in Utrerift; we lopen door de groene tuin en dan komen we in een andere tuin – de gevangenis van de angst. We hebben bijna het gevoel dat we hier thuishoren. Het verlangen naar iets dat we niet kunnen vinden – zelfs als we niet weten wat het is waarnaar we verlangen – vernietigt ieder van ons. Het is duidelijk dat de toestand van het leven in Utrerift erg moeilijk is om in te passen. Utrerift kan nooit onze manier van leven worden, omdat Utrerift als samenleving daar nooit in zou passen. Wij moeten onze weg daarheen vinden, zodat wij bij die samenleving kunnen horen. Daarom weten we niet waarom we hier zijn. Het zit niet in onze cultuur.

Ons cultureel onbegrip over relaties houdt ons tegen. We zijn bang dat onze relatie of onze partner gekwetst zal worden, dus ontkennen of verdringen we het, en dan vragen we ons af waarom we allebei ongelukkig zijn.

Met Iseeyoun proberen we de liefde te bedrijven, maar het is zo moeilijk! Al meer dan 200 jaar, hebben we "onze leden opgeborgen." En niet alleen hun lichaamsdelen, maar ons hart. En niet alleen hun geest, maar onze geest. En niet alleen onze gevoelens, maar onze gevoelens en gevoelens. Dit is zo, zo, zo, veel en veel. Hoewel onze zoete maanden hier zijn, en de bloesems nog steeds, kunnen we niet leven als individuele wezens die hier komen en weer naar huis gaan, of misschien nog erger, geloven we dat onze geliefden nooit weg kunnen gaan, omdat ze zo veel van ons houden.

Naast de gebruikelijke angst voor scheiding is er echter nog een andere angst, die eerst de belangeloze liefde en de theologen ontdekten en bestudeerden, en die even sinister, zo niet sinisterder is, omdat ze er niet veel over spraken, maar die wel bekend en isolerend kan zijn. Ik heb het het "mysterieus affiliatie syndroom" genoemd, terwijl ik nog steeds niet volledig weet wat het is.

Gewoonlijk manifesteert deze affiliatiekwestie zich in het begin van elke relatie (of het begin van een nieuwe relatie) wanneer duidelijk wordt aanvaard dat de man en de vrouw één zijn. Dan overvalt de partner dit gevoel en begint het aan hem te knagen. Tegenwoordig kan ik het omschrijven als een gevoel van leegte, een zeker gemis of demotivatie. Waar de ene partner bezig is met de andere, is hun aandacht geobsedeerd en zijn ze teruggetrokken en afstandelijk van elkaar. Er is echte leegte, die op haar beurt wordt ervaren bij de partner die weggaat. Het is een symbiotische relatie, geen tweerichtingsverkeer waarbij de een er is om het gemis van de ander op te vullen of een zorg op zich te nemen en de ander het verdriet voelt. Ik denk dat dit op lange termijn voor beide partijen normaal is.

Het erkennen van de disharmonische gevoelens is niet genoeg, al kan het het gevoel wel dieper maken. Het vergt een pil om al je gevoelens te slikken. De stemmingswisselingen vermengd met het leugenverhaal van de lever, de heilige vrouwelijkheid van elke partner, de speciale gewoonten en manieren die ze beiden prettig vinden en aanvoelen, het comfortabele koppel dat zich aan elkaar blootstelt, of de verkeerde verwachtingen en misverstanden, zodat het resultaat is dat je je zo schuldig voelt, en zo psychologisch neergeslagen, dat je te constant bent voor visa.

U bent gewend aan deze toestand, dus hebt u een uitlaatklep nodig; om het in de hoogste versnelling te zetten, om een oproep te doen tot een ontmoeting. Dit kan een monoloog worden of een ontslag na de initiële triggerende situatie. Gewend als je bent aan deze stijl van praten door je partner, kun je de rol van slachtoffer spelen waarop je het gevoel hebt dat je moet antwoorden – omdat de reden jouw schuld is. (Als je denkt dat je een echte gevechtskunstenaar bent, kun je deze slachtofferrol hebben om te reageren op je zeurende partner, of om je ontevredenheid te rechtvaardigen. Maar het is niet de echte oorzaak, laat staan de enige.) Het is schadelijk.)

Zwijgen is het beste antwoord.