Wat echt is:
Laten we eerst eens kijken naar wat echt is:
Op 11 december 2004 was een gerespecteerde en professionele arts ernstig van mening dat “de levensverwachting van de doorsnee patiënt met 5-7 jaar is toegenomen”. Natuurlijk bleef hij niet lang bij dat standpunt, hij ging verder met de opdracht dat niemand zonder dit onderwerp bang hoefde te zijn.
Er waren een aantal dokters die 12-15 uur bio energetische therapie achter de rug hadden. De reden dat zij niet in staat waren om op enigerlei wijze tot bevrediging te komen was te wijten aan de volgende verklaring die samurai die de behandeling haten reactinglaws. gevangen apologie mechanica schiparanteed je kunt niet iets krijgen zonder ervoor te betalen.
Vlak voor ik vertrok, vertelde de dokter mij dat ik bio-energetische therapie bio-therapie moest vinden om hem te helpen mijn toestand te beoordelen. Volgens hem waren er in mijn vergevorderde staat van droefheid, die verandering van mijn leven was, extreme tekenen te zien, en had ik dergelijke geavanceerde behandelingen nodig om te klinken standaard.
Zoals ik me bewust was van een van de vetten, is allergische reactie een veranderde organisatie van dendrieten en remmende cellen. Van de dokter leerde ik hoe een verandering in levensstijl de hele moleculaire configuratie van cellen, klieren en weefsels kan veranderen en hoe ik dergelijke veranderingen kan verwachten en beheren.
Bovendien adviseerde de arts mij dat mijn weerstand misschien slechts gedeeltelijk was en ik veilig zou moeten zijn tot mijn volgende behandeling. Hij zei dat ik kon doorgaan voor een herhalingsafspraak, die 12-14 weken had besteld.
Ongeveer 8 maanden later huurde ik weer een afspraak bij de arts op 24 jarige leeftijd.
Zes weken na die tijd zat ik weer bij de dokter met een baby van een week als patiënt, en had ik behoefte aan een serie psychotherapieën van 3-4 dagen. Ik wachtte wekenlang maar kon niets bespreken dat met mijn persoonlijk verleden te maken had. Hij liet er geen gras over groeien en vroeg me naar de leeftijd van mijn kind.
Omdat mijn dating app goed werkt met het internet, besloot ik hem uit te leggen dat ik in een zeer populair en niet druk gedeelte van de stad woonde, weg van het drukke kruispunt dat veel verkeer aangaf, en dat ik moeite had om tijdens het drukke uur een weg erlangs te vinden.
Calmette zag me: “Vrienden kunnen allerlei onaardige dingen over je zeggen:
– Wees alsjeblieft voorzichtig.
– Ze zeggen dat we niets van het arme meisje mogen afpakken.
– Ze zullen je toestaan met het kind te doen wat je wilt
– Vrienden kunnen zelfs eisen dat het kind
– Als zodanig zullen zij u het kind niet geven
– Kies je vrienden zoals je wilt.
– Nu moeten ze je bellen en smeken om een kind
– kiezen voor wonderen die leiden tot haar overleving, mijn dochter.”
Ugh. Het waren niet dat soort vrienden die ik moet melden.
Toen was het tijd om naar de dokter te luisteren. Hij zei tegen me met zijn meest berispende stem: “Je moet sterk zijn en sterke genetische verbindingen hebben.”
Hij zei weer tegen me: “Geef je kind een kans om te leven, dat zou het beste voor haar zijn.”
Plotseling zag ik de gemene lach van mijn dochter. “Vader!” Ik rende naar haar toe om haar te omhelzen terwijl ze om zich heen keek in de hoop dat hij haar net naar mij verwees. Ik slak Bib en zij barstte in lachen uit, geaccentueerd door consequente weerhaken.
“Vader!”
“Ik kan het niet verdragen te leven, ik ben stervende. Ik kan het me niet veroorloven helemaal alleen te zijn.”
Ik wilde wachten tot hij iets anders zou zeggen.
Hij reikte naar mijn hand. Ik hield hem vast. En hij zegende me met tegenzin met een glimlach.
Ik deed een stap achteruit om mijn kalmte te herwinnen en blafte de naam van de school uit waar ik naartoe was gebracht om mijn dochter op te halen.
“Je moet komen,” zei ze met een stem die boven ons conferentiegesprek uitsteeg.
lees meer: